Zastosowanie diet break’ów u osób wytrenowanych

Wyniki badania Jacksona Peosa i współpracowników było wyczekiwane od dłuższego czasu, gdyż jest to pierwsza przeprowadzona na taką skalę interwencja w grupie osób wytrenowanych, w której przyjrzano się efektowi wprowadzeniu diet break’ów.

W badaniu wzięło udział 61 osób – 29 mężczyzn oraz 32 kobiet. Średni wiek badanych wynosił 28.7lat, masa ciała 77.2kg, średni poziom tkanki tłuszczowej u mężczyzn wynosił 22.4% zaś u kobiet 30%.

Uczestnicy w 1 grupie zostali poddani umiarkowanego deficytowi energetycznemu przez 12 tyg. natomiast w grupie 2 zastosowano 4×3 tygodnie deficytu przeplatane z 1 tygodniowymi diet break’ami.

Podaż białka wynosiła 2,3 g/kg mc, tłuszczów 20% ogółu spożytych kalorii, pozostałą część stanowiły węglowodany. W trakcie diet break’ów zwyżka kcal pochodziła z węglowodanów zgodnie z koncepcją refeedów i diet break’ów.

Wyniki badania pokazują, że w obu grupach doszło do takiej samej utraty masy ciała, tkanki tłuszczowej i beztłuszczowej masy ciała. Co prawda grupa diet breaków uzyskała minimalnie większą utratę masy ciała, ale wyniki nie różniły się statystycznie.

Nie było różnic pomiędzy grupami w sile lub wytrzymałości mięśni, RMR, stężeniu leptyny, testosteronu, IGF-1, ft3, greliny. Nie odnotowano również różnic w kontekście snu, dysmorfii mięśniowej lub zaburzeń odżywiania.

W grupie z przerywanym deficytem energii odnotowano jednak mniejszy głód, chęć jedzenia, większą satysfakcję oraz wyższe stężenie peptydu YY.

Pomimo faktu, iż badanie było bardzo wyczekiwane, nie dostarcza nam żadnych przełomowych informacji. Wiemy, że pewne korzyści ze stosowania redukcji przerywanej jesteśmy w stanie osiągnąć, jednak wydają się być one niewielkie i zależne od czynników indywidualnych. Nie wiadomo jak wyglądałyby wyniki interwencji przeprowadzonej również w grupie osób wytrenowanych, ale z niższym poziomem tkanki tłuszczowej i to jest pytanie, na które moim zdaniem warto byłoby odpowiedzieć w najbliższym czasie.