Czy gwałtowny przyrost masy ciała pomiędzy ważeniem a walką wpływa na wynik walki MMA?

Ekipa Uniwersytetu Johna Moora w Liverpoolu na czele z Chrisem Kirkiem opublikowała badanie mające na celu sprawdzenie czy gwałtowny przyrost masy ciała (AWG) pomiędzy ważeniem, a walką MMA wpływa na wynik walki. W obiegowej teorii wśród zawodników MMA i trenerów istnieje przeświadczenie, że posiadanie większej masy ciała od przeciwnika w trakcie walki stwarza przewagę zarówno fizyczną oraz mentalną i może mieć korzystny wpływ na szansę zwycięstwa.

W celu znaczącego zwiększenia masy ciała na walce względem ważenia zawodnicy MMA dokonują procesu robienia wagi, który zakłada użycie technik takich jak dieta ubogoresztkowa, deplecja glikogenu, ładowanie wody, odwodnienie, ale również bardziej inwazyjnych metod np. kąpieli w gorącej wodzie, saunowania, treningu w ortalionowych strojach, zastosowania diuretyków i innych ryzykownych metod. Dzięki temu zawodnicy najpierw tracą na kilka dni przed ważeniem nawet powyżej 15% masy ciała, a następnie odzyskują tą masę ciała w ciągu 24-36 godz. do walki. Często zawodnicy wychodzą do walki ciężsi o 1-2 kategorie wagowe.

Od 2017 r. Kalifornijska Komisja Sportowa (CSAC) weryfikuje masę ciała zawodników w dniu walki przeprowadzając ponowne ważenie i wysyła ostrzeżenia zawodnikom, których AWG od ważenia przekroczy 10%.

Chris Kirk z ekipą LJMU zebrali dane z 5 zawodów profesjonalnego MMA (4 UFC i 1 Bellator) z udziałem 62 elitarnych zawodników, 31 wygranych i 31 przegranych. Wbrew powszechnym teoriom analiza danych wykazała, że PRZYROST WIĘKSZEJ ILOŚCI KILOGRAMÓW NIE WIĄZAŁ SIĘ ZE ZWYCIĘSTWEM!

Nie jest to spójne z poprzednim badaniem przeprowadzonym na grupie 15 profesjonalnych zawodników MMA, w którym wykazano, że AWG może mieć korzystny wpływ na szanse zwycięstwa (Coswig i wsp. 2018). Badanie to jednak były przeprowadzone w niewielkiej próbie. Poprzednie doniesienia ze świata nauki świadczą o tym, że zawodnicy dyscyplin chwytanych mogą odnieść większe korzyści z AWG od zawodników dyscyplin uderzanych. W MMA hipotetycznie zawodnicy bazujący na stylach chwytanych (np. zapasy, bjj) mogą odnieść większe korzyści z AWG od zawodników bazujących na stójce (np. boks, muay thai).

Warto zwrócić uwagę, że sam proces robienia wagi może być dla zawodnika wyniszczający i może wiązać się z wystąpieniem komplikacji zdrowotnych jeżeli nie jest przeprowadzony prawidłowo. To może mieć wpływ na wyniki tego badania, gdyż zawodnicy robiący więcej wagi zanotowują większy AWG i tym samym mogą przystępować do rywalizacji po trudnym okresie drastycznego eksploatowania organizmu. Z jakimi konsekwencjami może wiązać się nieumiejętne robienie wagi pisałem w artykule Studium przypadku – względny niedobór energii, odwodnienie i uszkodzenie nerek u zawodnika MMA. Ponadto hipotetycznie zawodnicy o większym doświadczeniu i wyszkoleniu mogą robić mniej wagi, gdyż mają za sobą wiele ciężkich walk i ich organizm może nie tolerować kolejnych ekstremalnych redukcji.

Uważam, że warto kontynuować gromadzenie danych i przeprowadzanie badań na coraz większych grupach zawodników w celu potwierdzenia tych doniesień ze świata nauki.

Jako osoba od lat współpracująca z zawodnikami MMA oraz innymi sportowcami dyscyplin z limitami wagowymi staram się przestrzegać zasady, aby proces robienia wagi nie zakładał utraty >10% masy ciała w ciągu kilkudziesięciu godzin przed ważeniem. Stawiam na bezpieczeństwo swoich podopiecznych i uważam, że samo żywienie zawodnika sportów walki powinno mieć na celu przede wszystkim poprawę jego zdolności wysiłkowych, a nie stosowanie ekstremalnych metod zarówno chronicznej jak i gwałtownej redukcji masy ciała.